به گزارش خبرواژه، آلودگی هوای تهران با وجود بارش پراکنده باران نهتنها کاهش نیافت بلکه پایتخت را دوباره در وضعیت «قرمز بسیار خطرناک» با شاخص ۱۶۵ قرار داد. هوایی که باید با یک بارش حتی کمرمق کمی بهبود پیدا کند، حالا چنان آلوده و سنگین شده که مردم عملاً در یک اتاقک دودآلود نفس میکشند. این شرایط نشان میدهد که بحران آلودگی در تهران نه مشکل چند روزه، بلکه نتیجه سالها تعلل، وعدههای خالی و بیعملی مدیرانی است که بحران را فقط با تعطیل کردن ادارهها و مدارس مدیریت میکنند.
در پی تداوم وضعیت هشدار، اعلام شد که فردا سهشنبه ۱۱ آذر دانشگاهها و مدارس تهران ـ بهجز رباطکریم، ملارد، دماوند، فیروزکوه و پردیس ـ غیرحضوری خواهد بود. دستگاههای اجرایی نیز با نظر مدیران، بهصورت دورکاری فعالیت میکنند. این یعنی دوباره همان نسخه تکراری، همان تصمیم موقت، همان راهحل بیاثر.
نفس مردم بند آمده، اما تصمیمات همچنان تکراری و بیاثر
تهران سالهاست در فصل پاییز و زمستان نفس نمیکشد؛ اما بهجای اقدام علمی و ریشهای، فقط سریالی از تعطیلیها اجرا میشود. گویی جان مردم، سلامت کودکان و آینده یک نسل با چند ساعت دورکاری یا غیرحضوری شدن کلاسها حل میشود. این تصمیمات نه مدیریت بحران است، نه برنامهریزی؛ تنها واکنشی شتابزده برای عبور موقت از فشار افکار عمومی است. تهران امروز به نقطهای رسیده که حتی باران هم قدرت پاک کردن آسمانش را ندارد؛ این یعنی فاجعه.
آموزش آنلاینِ فرسوده؛ قربانی اصلی آلودگی هوا
در ظاهر گفته میشود که آموزش تعطیل نشده، اما خانوادهها بهتر از همه میدانند که «کلاس آنلاینِ اجباری» چیزی جز سقوط کیفیت درس، بیتوجهی دانشآموزان، خستگی معلمان و سردرگمی خانوادهها نیست. زیرساختهای ناقص، اینترنت ناپایدار، امکانات غیرعادلانه، نبود نظارت، و افت شدید یادگیری باعث شده والدین از آینده تحصیلی بچهها وحشت کنند.
حقیقت تلخ این است که با ادامه این روند، نسلی وارد جامعه خواهد شد که نه مهارت کافی دارد، نه پایه علمی محکم، نه تجربه کلاس واقعی. این یعنی تحویل دادن یک نسل به بازار کار بدون آموزش درست؛ نسلی که خودش قربانی آلودگی هوا و شیوه آموزش ناکارآمد است.
چرا هیچکس پاسخگو نیست؟
سالهاست کارشناسان درباره نوسازی ناوگان حملونقل، حذف خودروهای فرسوده، کنترل صنایع آلاینده، اصلاح سوخت، تقویت حملونقل عمومی و مدیریت علمی هشدار میدهند. اما نتیجه؟ تهران همچنان هر روز آلودهتر، نفسگیرتر و خطرناکتر میشود. مسئولان هر سال همان حرفهای کلیشهای را تکرار میکنند: «پیگیر هستیم»، «برنامه داریم»، «کارگروه تشکیل شده». اما در عمل شهروندان همچنان در هوای سمی نفس میکشند و کودکان پشت صفحه گوشی درس میخوانند.
این بار مسأله فقط آلودگی هوا نیست؛ مسأله آینده کشور است
وقتی آموزش بهخاطر آلودگی فلج میشود، وقتی دانشآموزان از مدرسه دور میشوند، وقتی دانشگاهها یک روز درمیان تعطیل میشوند، این فقط یک مشکل زیستمحیطی نیست؛ ضربه مستقیم به فرهنگ، اقتصاد و کیفیت نیروی انسانی آینده کشور است. اگر امروز تصمیمات جدی و علمی گرفته نشود، فردا دیگر دیر است.
برای دنبالکردن تازهترین گزارشهای انتقادی، تحلیلها و آخرین وضعیت آلودگی هوای تهران، به خبرواژه مراجعه کنید.
