به گزارش خبرواژه، نخستین نشست تخصصی «هنر ایرانی ـ اسلامی از اصالت تا دوره معاصر» با حضور جمعی از استادان برجسته خوشنویسی برگزار شد. در این جلسه، استادانی همچون محمد شهبازی، محمد جوادزاده، حبیب رمضانپور و فردین ولیزاده به تحلیل سیر تاریخی خط نستعلیق و شکستهنستعلیق، بررسی شیوههای آموزشی و ضرورت بازگشت به ریشههای خوشنویسی دوره صفویه پرداختند.
بازگشت به ریشهها و نقد سیاستهای آموزشی
حجت امانی، نقاش و پژوهشگر هنر، در این نشست تأکید کرد که خوشنویسی ایرانی همواره دارای اصالتهای زیباشناختی خاص خود بوده است، اما برخی سیاستهای آموزشی انجمن خوشنویسان ایران موجب وقفهای در بازتولید کهنالگوها شد. استادان حاضر بر اهمیت بازگشت به شیوههای اصیل و توجه به ظرفیتهای تاریخی خوشنویسی تأکید کردند.
تجربه استادان در بازشناسی خط قدما
محمد شهبازی با اشاره به تأثیر محدودیت دسترسی به آثار قدما، گفت: «انتشار کتابها و گسترش رسانههای دیجیتال موجب شد هنرمندان با آثار اصیل قدما آشنا شوند و این زمینهای برای بازگشت به شیوههای سنتی فراهم شد.»
محمد جوادزاده افزود که بازگشت به گذشته به معنای توقف نیست بلکه فرصتی برای بازشناسی داشتههای ارزشمند و قرار گرفتن در مسیر منطقی خوشنویسی است.
حبیب رمضانپور نیز تجربه شخصی خود را در آشنایی با آثار میرزا غلامرضا اصفهانی و استاد عباس اخوین بیان کرد و این برخورد را نقطه عطفی در مسیر حرفهای خود دانست.
تحلیل خط شکسته و اهمیت آموزش اصیل
فردین ولیزاده درباره خط شکسته نستعلیق گفت: «این خط هم ادامه منطقی نستعلیق است و هم پاسخ به نیاز عملی جامعه. با مطالعه آثار درویش مجید و دیگر قدما، هنرمندان میتوانند شکسته را از درون بفهمند و نوآوری را با حفظ ریشهها ترکیب کنند.»
وی همچنین نقش انجمن خوشنویسان ایران را مهم اما محدودکننده دانست و تأکید کرد که نگاه بازتر به تنوع شیوهها و بازگشت به منابع اصیل، آینده خوشنویسی ایرانی را روشنتر خواهد کرد.
بازگشت به ریشههای خوشنویسی، فرصتی تاریخی برای شناخت دقیقتر گذشته و حرکت آگاهانه در مسیر هنر ایرانی است.
